ZESPÓŁ OBIEKTÓW KOLEJOWYCH – położony przy ulicy Kolejowej w Lubaczowie, składający się z budynku Stacji Kolejowej i Wieży Ciśnień. Wpisany do rejestru zabytków województwa podkarpackiego w 1990 roku pod numerem rejestru A-359.

Dom wzniesiony został w latach 1932 – 1934. Murowany, założony na rzucie prostokąta, podpiwniczony od strony południowej - stropy płaskie, parterowy z dachem dwuspadowym krytym blachą. Elewacje: północna trzyosiowa z ryzalitem i facjatą, wejście główne w osi środkowej, z prostymi schodami i obustronną balustradą, wykonaną z prostokątnych tralek; południowa czteroosiowa z wejściem w drugiej osi – w skrajnej współczesna dobudówka – gładko tynkowana; wschodnia z dwoma oknami szczytowymi. Układ wnętrza dwutraktowy, drzwi drewniane, dwuskrzydłowe, podłogi białe. Budynek posiada zachowaną pierwotną bryłę, układ wnętrza oraz częściowo dawne wyposażenie. Jest istotnym elementem zabudowy ulicy Kościuszki, która była fragmentem traktu handlowego prowadzącego do Lwowa. Budynek ten stanowi charakterystyczny przykład murowanej, parterowej zabudowy realizowanej na początku XX wieku na terenie wschodniego przedmieścia Lubaczowa.

WYPOSAŻENIE KOŚCIOŁA PARAFIALNEGO P.W. ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA ORAZ KONKATEDRY P.W. BŁOGOSŁAWIONEGO JAKUBA STRZEMIĘ – położone przy ulicy Kościuszki 2. Wyposażenie wpisane do rejestru zabytków ruchomych województwa podkarpackiego w 2009 roku pod numerem rejestru B-270.
Obecny kościół parafialny p.w. Stanisława Biskupa Męczennika wybudowany został pod koniec XIX wieku na miejscu trzeciego z kolei drewnianego kościoła, a w 1945 roku mianowano go prokatedrą katedry lwowskiej. W latach 80 XX wieku rozpoczęto wznoszenie nowej świątyni p.w. błogosławionego Jakuba Strzemię, integralnie złączonej z kościołem parafialnym. Wyposażenie przedmiotowych kościołów pochodzi zatem z różnych okresów historycznych i powstało między XVII, a XX wiekiem. Najstarszy element stanowi dzwon ,,Lubas” ufundowany na pamiątkę odbudowania spalonego kościoła drewnianego w 2 połowie XVII wieku. Wyposażeniem nieistniejącej już drewnianej świątyni były również obrazy Matki Bożej Lubaczowskiej, Św. Anny Samotrzeciej oraz Jezusa Milatyńskiego datowane na XVII-XVIII wiek, pokryte złoconymi sukienkami na znak kultu oraz rzeźbiarska Grupa Ukrzyżowania z Matką Bożą i Świętym Janem. Jej cechy formalne, jak również precyzja warsztatowa, pozwalają przypisać dzieło Tomaszowi Hutterowi. Do najstarszych elementów wyposażenia zaliczyć należy także polichromowany krucyfiks, opracowany realistycznie, przechowywany w kruchcie oraz krucyfiks ołtarzowy. Kontakty z katedrą Lwowską zaowocowały sprowadzeniem do Lubaczowa cennych dzieł sztuki w tym: obrazu Jerzego Eleutera Siemiginowskiego ,,Ekstaza św. Marka Ewangelisty” oraz Alojzego Rejchana ,,Ofiarowanie w świątyni” będących dobrymi przykładami monumentalnego malarstwa sztalugowego oraz antepedium z brązu ikonograficznie nawiązującego do historii kościoła parafialnego. Do XX - wiecznego wyposażenia należą: ołtarz główny pochodzący z warsztatu Ferdynanda Majerskiego, bliźniacze ołtarze boczne, prospekt organowy, kamienne rzeźby patronów świątyni usytuowane na bramie wjazdowej oraz zbiór parametrów liturgicznych często fundowanych przez wiernych. Troska o wyposażenie przedmiotowych kościołów jest wyrazem potrzeb religijnych i estetycznych lokalnej społeczności, która na przestrzeni wieków angażowała niemal każdorazowo artystów znanych i cenionych nie tylko w regionie, ale i w kraju.

RATUSZ - położony przy ulicy Rynek 26. Wpisany do rejestru zabytków województwa podkarpackiego w 2011 roku pod numerem rejestru A-568.
Budynek Ratuszu usytuowany w zachodniej pierzei rynku w zabudowie zwartej. Jest to budynek murowany z cegły, tynkowany, jednopiętrowy z dachem dwuspadowym pokrytym blachą. Założony na rzucie w kształcie litery ,,L” z wewnętrznym dziedzińcem zamkniętym od południa ścianą budynku nr 25. Frontowa elewacja budynku jest pięcioosiowa symetryczna na niskim cokole rozczłonkowana gzymsami, zwieńczona ślepą ścianką kolankową dekorowaną arkadowymi wnękami. Oś środkowa w parterze zaakcentowana jest otworem wejściowym, na piętrze balkonem flankowym po bokach pilastrami, które sięgają do gzymsu wieńczącego. Betonowy balkon otoczony jest metalową ozdobną balustradą o motywach geometrycznych. Wszystkie otwory okienne i drzwiowe zostały ujęte w proste opaski z gzymsami w podokiennikach. Na wysokości dachu oś środkową akcentuje dwukondygnacyjna wieża rozczłonkowana gzymsem flankowana na narożach pilastrami zwieńczona neobarokowymi szczytami. Wieża nakryta jest ostrołukowym hełmem pokrytym blachą. Na wysokości drugiej kondygnacji obiega wieżę betonowy ganek, otoczony metalową balustradą. Okna wieży w pierwszej kondygnacji są ostrołukowe, w II prostokątne bez obramień. Elewacja frontowa budynku tylnego jest 4-osiowa dekorowana groszkowanymi płycinami. Wejście umieszczone jest w dwuarkadowym podcieniu, usytuowanym w południowo - zachodnim narożu, opartym na kolumnie z balustradą w jednej arkadzie. Wnętrza budynków są trójosiowe, dwutraktowe.

CMENTARZ ŻYDOWSKI przy ulicy Kościuszki – wpisany do rejestru zabytków województwa podkarpackiego w 1990 roku pod numerem rejestru A-567.

CMENTARZ WOJENNY z I i II WOJNY ŚWIATOWEJ przy ulicy Cichej – Wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego w 2011 roku pod numerem rejestru A-591.
Cmentarz usytuowany jest we wschodniej części miasta, tzw. Żelichówce, na lekkim wzniesieniu. Teren założony na planie regularnego prostokąta, ogrodzony metalową siatką. Składa się z dwóch zasadniczych części przedzielonych szeroką aleją główną. Część zachodnią zajmuje cmentarz wojenny z I wojny światowej. Tworzy go 10, zbiorowych mogił ziemnych, w których pochowani są żołnierze różnych narodowości, poległch w walkach w latach 1814-1918 oraz zmarli w miejscowym lazarecie. Część wschodnia zajęta jest pod cmentarz epidemiczny z kilkunastoma kamiennymi nagrobkami zmarłych na cholerę w latach 1914-1918 oraz starym, kamiennym krzyżem datowanym na przełom XVII/XVIII wieku, przeniesionego tu z niezachowanego kopca mogilnego przy ul. Orzeszkowej. Oprócz nich, w północnej części nekropolii usytuowane są groby z płytami pamiątkowymi żołnierzy poległych w czasie II wojny światowej: żołnierzy polskich dowodzonych przez Józefa Kustronia, poległych w 1939 roku; żołnierzy Armii Radzieckiej poległych w walkach z UPA . Ponadto usytuowany tu jest pomnik ku czci lotników 31 eskadry rozpoznawczej Armii ,,Karpaty”.
Cmentarz posiada duże wartości historyczne oraz wartości przestrzenno - estetyczne. Jest miejscem pochówku żołnierzy różnych narodowości z okresu I i II wojny światowej, z zachowanym pierwotnym rozplanowaniem mogił żołnierskich z I wojny światowej. Na części epidemicznej zachowało się kilkanaście nagrobków kamiennych, pochodzących z bruśnieńskich warsztatów kamieniarskich, o ujednoliconym charakterze. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje stary krzyż z przełomu XVII/XVIII wieku. Te względy powodują, że całość nekropolii zasługuje na objęcie ochroną konserwatorską.

CMENTARZ EPIDEMIOLOGICZNY przy ul. Mickiewicza – wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego w roku 2011 pod numerem rejestru A - 592.
Cmentarz epidemiczny usytuowany jest w północnej części Lubaczowa, na wzniesieniu po zachodniej stronie ul. Mickiewicza, naprzeciwko szpitala. Ogrodzony współczesnym ogrodzeniem - siatką. Założony został w czasie I wojny światowej dla chowania zmarłych na choroby zakaźne. Wcześniej usytuowane tu były dwa pomniki wotywne - krzyż fundacji Daniła Sadowego z 1881 roku oraz figura Matki Bożej z Dzieciątkiem postawiona przez Michała Derzeckiego w 1903 roku. Zachowało się kilkadziesiąt nagrobków kamiennych upamiętniających zmarłych na cholerę, głównie z lat 1916-1918. W części zachodniej, w obniżeniu terenu, usytuowana jest zbiorowa mogiła z pomnikiem poświęconym pochowanym tu żołnierzom polskim poległym we wrześniu 1939 roku w obronie Lubaczowa.
Większość zachowanych na cmentarzu nagrobków to kamienne, rzeźbiarsko opracowane pomniki pochodzące z kamieniarskich warsztatów Brusna Starego. Wśród nich przeważają niewielkie krzyże z rzeźbami Chrystusa Ukrzyżowanego, niekiedy rozbudowane o wysokie postumenty z wnękami z rzeźbami św. Mikołaja, a w kilku przypadkach wzbogacone o postacie św. Marii i Magdaleny - stanowiące ikonograficzne nawiązanie do Grupy Ukrzyżowania.
Cmentarz posiada duże wartości zabytkowe jako jednorodny zespół pomników nagrobnych - dzieł rzeźby ludowej - stanowiących spuściznę warsztatów kamieniarskich Brusna Starego, funkcjonujących do lat 40. XX wieku. Większość nagrobków posiada indywidualne wartości zabytkowe i estetyczne jako dzieła rzeźby ludowej o unikalnym charakterze. Ponadto, jako założenie cmentarne z bogatym zespołem nagrobków, usytuowane w eksponowanym miejscu, na wzniesieniu terenu w otoczeniu zieleni, przy jednej z głównych dróg wylotowych z miasta, posiada również istotne wartości krajobrazowe. Te cechy istotnie podnoszą jego znaczenie w przestrzeni miejskiej i w pełni kwalifikują do objęcia ochroną konserwatorską.

CMENTARZ WOJENNY Z I WOJNY ŚWIATOWEJ przy ul. Technicznej – powstał w czasie I wojny światowej na terenie dawnego poligonu wojskowego. Położony jest na działce nr ewid. 3199, o pow. 0.693 ha, stanowiącej własność Gminy Miejskiej Lubaczów. Pochowani są na nim żołnierze zmarli z ran i chorób w szpitalu wojskowym, mieszczącym się w dawnych koszarach wojskowych przy ul. Kościuszki. Wśród zmarłych byli żołnierze różnych narodowości, w tym także Polacy. W okresie międzywojennym cmentarzem opiekowali się żołnierze z miejscowych koszar. Do przełomu lat 60 i 70 na cmentarzu istniał jeszcze drewniany krzyż i pozostałości mogił. Ostatecznie cmentarz został zniszczony na początku lat 70. W tym czasie upadł krzyż, a okoliczni mieszkańcy, na ogół nieświadomie zaczęli rozkopywać mogiły w celu pozyskania piasku. Gdy natrafiono na szczątki ludzkie zaprzestano kopania a w powstałe doły zaczęto wyrzucać śmiecie i odpady. Dzikie wysypisko istniało przez kilkadziesiąt lat. Z badań terenowych Muzeum w Lubaczowie ze wstępnych ustaleń wynika, że pierwotnie dokonano na nim około 500 pochówków.

MOGIŁA ZBIOROWA W LESIE NIWKI –  na peryferiach miasta znajduje się zbiorowa mogiła, w której pochowano 80 Polaków rozstrzelanych przez Niemców w sierpniu 1941r.

Miejsce egzekucji jest upamiętnione pomnikiem z tablicą pamiątkową na której znajduje się napis: „ W XX-tą rocznicę egzekucji mieszkańców Lubaczowa i okolicznych wsi w liczbie 80 osób rozstrzelanych przez hitlerowskiego okupanta na tym miejscu w sierpniu 1941 r. Wieczna cześć i chwała.”


CMENTARZ KOMUNALNY przy ul. Ofiar Katynia – najkrócej funkcjonujący cmentarz komunalny w Lubaczowie. Decyzję lokalizacyjną wydano w 1993 r., konieczność budowy nowego cmentarza komunalnego w mieście podyktowana była głównie wyeksploatowaniem terenów grzebalnych na cmentarzu komunalnym przy ul. Kościuszki.

Cmentarz zlokalizowany jest w północno – wschodniej części miasta, którego zasięg przestrzenny wyznaczają linia kolejowa PKP w części północnej oraz projektowane w dalszej perspektywie ciągi komunikacyjne od strony wschodniej i południowej. Dojazd do cmentarza obywa się od strony południowo – zachodniej istniejącą drogą miejską. Zagospodarowanie przestrzenne kompleksu cmentarnego jest zadaniem wieloletnim i mierzone jest w horyzoncie czasowym najbliższych 100 – 150 lat. Całkowita powierzchnia kompleksu cmentarnego to 19,886 ha. Budowę cmentarza podzielono na dwa etapy. Obecnie realizowany jest pierwszy etap budowy zajmujący powierzchnię ok. 9 ha. Zaprojektowano 13 sektorów grzebalnych, podzielonych logicznym układem alejek i pasów zieleni. Planowana jest również budowa muru z niszami na urny z prochami ludzkimi tzw. kolumbarium. Do tej pory wykonano ogrodzenie terenu pierwszego etapu realizacji, wybudowano kaplicę cmentarną w pobliżu wejścia głównego oraz wyznaczono sześć sektorów grzebalnych. Pierwszy pochówek miał miejsce w 2001 roku.